Ongelooflijk , maar waar !! Wie de dag van vandaag nog een ganse zaal de ganse tijd kan boeien met West Coast, Swing Blues, Jump Blues, wat Old Style ‘Big Band’ Boogie en een mespunt pikante New Orleans Blues en dansbare Zydeco moet uit een uitermate goede en wel resonerende houtsoort gesneden zijn en enigszins innovatief  uit de hoek komen. Anders kan je de rest van je zure leven in je dure rep-lokaal blijven aanmodderen.

The Cadillac Kings kunnen het, ondanks hun Britse geaardheid. Met hun inzet kunnen ze de competitie aan met let’s say, ene James Harman & Band, of nog Little Charlie & the Nightcats, Rod Piazza & the Mighty Flyers…. Waar de eerste twee nummers nog een beetje loom naar ons kwamen toerollen, vanwege een zoekgeraakte sound-engineer of teveel gegeten, misschien, ging het daarna met “Exercisin’ Baby” pas echt goed van start; een eigen nummer, en God en al zijn engelen weten dat ik dat ten zeerste kan waarderen van een band. Het bewijst ook dat er nog veel leven in onze roots-brouwerij is. Het vierde nummer “Skinny Dip” bracht ons op het gebied der tekstloze nummers, doorgaans ‘instrumentals’ genoemd. Met een ingetogen hard potentiêel, jazzy en dan…coîtus interruptus als om te zeggen: loop nog niet weg, ’t is hier nog niet gedaan, wij hebben nog héél wat in petto !

En inderdaad, “You Never Know” kwam er uitgespoten met jump and swing van harmonicist Gary Potts, vocals in deze zijn ook van hem. En een eerste verbluffende prestatie van de lead-gitarist Del Van Dee,  die in eerste instantie en met z’n look van een Franse pointillistische kunstschilder einde negentiende eeuw, eerder leek aangetrokken om de band wat meer kleur te geven. Mocht dat dan al zo zijn hebben ze er gelijk een fantastische ingetogen gitarist bij gekregen. Niet één keer heeft hij een plectrum getrokken en alle zijn vingers hebben een functie. De volgende “Stranger Blues” was een homage aan, inderdaad, ik vernoemde hem hierboven al ergens, ‘k zit er dus niet naast met mijn onderstellingen, James Harman, weerom door Gary. Goeie smoelschuiver. Hop naar “She’s Gonna Ruin” van T-Bone Walker. Hier komt Del de gitarist weer fijn aan zijn trekken, en wij erbij. Ook voorman, zanger en slide-gitarist  Mike Thomas brengt hier vooral vocaal, een beste beentje voor. Zijn slide-gitaar brengt op een ingehouden manier ondersteuning aan de soloist. Bijna onhoorbaar, of liever, op dusdanige manier, dat je het vooral meteen hoort als hij niet speelt. Wat bij me ook meteen de reflectie oproept dat ik eigenlijk nooit eerder een slide in een west coast of swing combo de kop zag opsteken. Mooi. Tenminste hoe deze man het erin verwerkt. Daarna een trisje of was het een carréetje eigen nummers, die in geen enkel geval moeten onderdoen voor de voorbeelden van de al dan niet overleden meesters. “Sugar Rush” bijvoorbeeld, waarbij Nekkersdal spontaan ging meezingen.

Ja ja, je leest het goed. …waarbij Nekkersdal spontaan ging meezingen; althans het aanwezige talrijke publiek. “Mr Nip & Tuck”, “Hardtop Boogie”, “Chain Gang Boogie” waren nog zo’n kanjers en regelrechte boogie ook nog, volgens de regels van de kunst. Een onwrikbare ritmesectie bestaande uit Uncle Ray aan de drums, TcCopp aan de double bass, Mike Adcock aan het klavier maar die ook nog met meer dan gedegen solowerk uit zijn hoek kan komen. Al deze mannen zijn zo uiterst bescheiden dat je ze onder de pauze zo onder de voet loopt in de zaal. Ze zorgen zelf voor hun transport, hun hotel, hun werkvergunning,  ’t is verdomme niet van deze wereld. Maar terug naar de ‘buhne’. ”Trouble in Store” is intussen in gang gestoken, ook weer eigen werk. Enkele nummers verder bewijzen de Kings dat ze ook met de New Orleans  sound uit de voeten kunnen en zetten het prachtige “In the Night” van Professor Longhair in. Zééééér zééééééééééér ‘Big Easy’-like. Gevolgd door twee ook weer zelfgepende zydeco-nummers uit de sompige swamps getrokken, en instrumentaal ondersteund door toetsenman Mike op accordeon, ofte op een blaasbalg gemonteerde toetsen, deze keer.

Als afsluiter kregen we een machtige versie van Champion Jack Dupree’s “Shake, Baby Shake” aangevoerd en –gevuurd door smoelschuiver Gary. Een vol kwartier lang ging alle bescheidenheid overboord en begonnen de zwarte gordijnen van de zaal al een beetje te scheuren door de uit het volle hart komende uitzinnigheid van de band. Iedere muzikant kwam hier naar buiten met een solo, en niet zo maar eentje om de zaak een beetje af te ronden. Nee, dit waren stuk voor stuk statements van rasmuzikanten. Gene kak dus van gladjanussen.
Een beetje buiten mijn verwachtigen moet ik eerlijk toegeven, vanwege het de laatste jaren een beetje platgespeelde genre, was dit toch een zeer smakelijk concert. Zo van dat smaken naar nog…ken je dat ? Ook al vanwege dat stukje innovatie door de heel speciale techniek van gitarist Del Van Dee, ook wel Brighton Slim genaamd. De slide van Mike in een genre muziek dat niet echt het biotoop is van dit instrument en toch volledig tot zijn recht kwam. En vooral door de waanzinnige bescheidenheid van deze gasten, die met hun kunde en virtuositeit, nochtans  met opgeheven kin door de massa zouden kunnen waden, zonder daarvoor als verwaand te moeten doorgaan.

En ook dit moet ik nog even kwijt. Het ganse concert lang werden de tympanen met zachtheid behandeld. De haartjes in de buis van Eustachius werden gespaard en het trommelvlies niet doorboord. In de auto in het naar huis rijden kon ik gewoon een ceedeetje afspelen zonder op maximum volume te moeten gaan om het geruis in de oren, met de geluidssterkte van een oceaanbranding, te lijf te gaan.  En nochtans was alles luid genoeg. Misschien weer eens een bewijs dat loeihard spelen een beetje onkunde moet verstoppen. In sommige gevallen althans.  Hoe het ook zei: een pluim voor band en soundengineer. Dit kan ik bijzonder waarderen. En op deze manier kan ik over tien jaar nog concerten meemaken.
Voor wie er niet kon bij zijn in Nekkersdal: zaterdag spelen The Cadillac Kings op Hook Rock in Diepenbeek. Zie ook elders op deze site. Wij zullen er ook weer bij zijn. Tot dan.